ქართული საკლუბო ფეხბურთი და ევროტურნირები: მოჯადოებული წრე, გამოგონილი პროგრესი და სტაბილურად ფსკერისკენ

დღევანდელი ჩემი ბლოგი ჩემპიონატის არარსებულ, გამოგონილ განვითარებაზე ანდა დონის მატებაზე არ იქნება და შევეცდები სურათი ობიექტურად დავხატო. 2023/24 წლების ევროსეზონმა მხოლოდ ის მოგვცა, რომ ამჯერად საქართველომ მორიგი ანტირეკორდი არ დაამყარა და ევროპის 55 ქვეყანას შორის 47-ე ადგილის შემდეგ, ერთი საფეხურით "დავწინაურდით".

მოდით რეალობას თვალი გავუსწოროთ: 

ჩვენი საკლუბო ფეხბურთის მდგომარეობა სავალალოა და ამ სიტუაციის შეცვლის არანაირი ნიშანწყალი არ ჩანს. მეტიც, ქართული კლუბები ტრადიციას არ ღალატობენ და ჩვეულ "კარუსელს" ატრიალებენ. მწვრთნელთა შიდა გადაადგილებები, ნაცნობი ლეგიონერების რამდენჯერაც გამოვა იმდენჯერ მობრუნება, შეცდომების არ აღაირება და საბოლოო ჯამში მუდმივი ჭაობის მდგომარება. იმის თქმა თუ რა იცვლება შეუძლებელი მგონია... 

ქართული კლუბების მესვეურები ვერაფერს სწავლობენ და არაფრის შეცვლის რეალური მცდელობა არ აქვთ. დავიწროებული თვალსაწიერი და იგივე მოჯადოებული წრე. რა თქმა უნდა, ყველას ერთ ქვაბში მოხარშვა არასწორი იქნება, ზოგი საკუთარი რესურსიდან გამომდინარე მაქსიმუმს აკეთებს, მაგრამ ერთობლიობაში სურათი მაინც უცვლელი და უიმედოა.

ცალკე აღნიშვნის ღირსია, რომ აქამდე თუ მხოლოდ ახალგაზრდა ტალანტები და ეროვნული ჩემპიონატის პირველი დონის ვარსკვლავები "გარბოდნენ", ამჯერად ქართული გუნდები მეორე-მესამე ეშელონის მოთამაშეების შენარჩუნებას ვერ ახერხებენ. კვიპროსის, აზარბაიჯანის, ყაზახეთის და სხვა პოპულარულ ქვეყნების სიას, ამჯერად უზბეკეთიც შეემატა. ალბათ საქართველოს ჩემპიონატის ბომბარდირთა დავაც მრავლის მეტყველია.

საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციაში ისღა დარჩენიათ, ლეგიოენრებზე ყოველგვარი ლიმიტის მოხსნაზე იფიქრონ და იმ გუნდებს, ვინც აქცენტს ლეგიონერებზე აკეთებს (თანაც ამ გუნდების რაოდენობა სეზონიდან-სეზონამდე იზრდება) ამ მხრივ სწორი მუშაობის უფრო მეტი შანსი მისცეს. ადგილობრივებს დავეყრდნოთ კი იმდენად გაცვეთილი თემაა და უფრო სადღეგრძელოა, ქართველ ფეხბურთელების ეროვნულ ჩემპიონატში გაჩერების ზედა ჭერი ხომ 1 წელია. იმის მაგალითები ნამდვილად არსებობს, რომ კონფერენს ლიგის ჯგუფში, ფინანსურად არც ისე ძლიერმა გუნდებმა ფაქტიურად სრულად ლეგიონერების ხარჯზე გააღწიეს.

საბოლოო ჯამში რა მოიტანა ეროვნულმა ლიგამ? გაუმჯობესებული გაშუქება და მეტი ყურადღება აქ მოთამაშე ფეხბურთელებზე. რაც შეეხება ჩემპიონატის დონეს, 2017 წლიდან მოყოლებული მუდმივი რეგრესი ან სტაგნაცია. იმით თუ დავიმშვიდებთ თავს, რომ აქამდე უეფას პრე-საკვალიფიაციო ეტაპის შეხვედრების ჩატარება არ გვიწევს, თუმცა არ ეგ პერსპექტივაა შორს.

არავინ იცის მომავალი სეზონიდან უეფას ევროტურნირების საკვალიფიკაციო ეტაპი რა სახეცვლიელაბას განიცდის, თუმცა ჯგუფურ ეტაპზე კვალიფიკაციის ამაზე მეტად გამარტივება რთულად წარმოსადგენია. ამ სამი სეზონის განმავლობაში ე.წ ჩემპიონთა გზის გამოყენება ისეთი ქვეყნის გუნდებმა შეძლეს ჩამოთვლის სურვილიც არ გამაჩნია.

რაც არუნდა იყოს, ქართული ფეხბურთით დაინტერესებული გულშემატკივარი ჩემპიონატის ყურებას განაგრძობს და ევროტურნირების წინ კვლავაც შესაძლოა, არარსებულ ხავსას მოეჭიდოს, მაგრამ ობიექტურად რაიმე საიმედოს თქმა ამ ეტაპზე შეუძლებელია. იმედი დავიტოვოთ ქართულ კლუბების ხელმძღვანელები 100-ჯერ დაშვებულ შეცდომებს არ გაიმეორებს...